postcard story

in november 1955 my father arrived on the edinborough castle liner in south africa...
He came to this country with a small leather suitcase and a Voigtlander camera. I have a photograph of him sitting with a cigarette on this suitcase smiling on the 1/11/1955 on the Braunschweig Bahnhof. 

The contents of his suitcase was the following;
Light grey suit, light brown shoes, voigtlander camera, these he bought specially for the trip. Two books ‘Ein Lauschbub in America’ about a boy who emigrated to America on his own and Alfred Kloppenburg ‘Ein besseren findest du nicht’. Some shirts and underwear, toiletries. A KPM mocca tasse, silver teaspoon with Helsinki signage on, a postcard from his sister Dorle of Fuji mountain, she was living in Japan at the time.

So a postcard history started with a postcard from Japan. His collection is remarkable and we have all send postcards home from all our journeys...

stitch

stitching and stitching, i try my utmost to get the last words and cloth together before the bells will celebrate a new year...the silence in de doorns is complex...at times i am relieved but somehow i wish that i asked all the questions a year ago...trying to find the ahnenforschung von meiner opa and vater on the beloved apple...nada...but the 2 blue suitcases (bought from hospice in robertson many moons ago) which my father complaint so much about (because according to him it filled up his garage with my rubbisch... did offer some very insightful information, just need to find the time to read and carefully sort out 2 people's research. i have to say that i am astounded at the very careful research and meticulousness of the handwritten documents...so much care and keeping so many threads together...therefor i need to stitch...diaries to read and a story to share...

repost from 22 desember 2017

Dis Saterdag voor Kersfees, ek het nog die week rongehardloop om alles klaar te kry, inkopies gedoen vir die projek, weeklikse timetables uitgewerk en by die studio skoon gemaak. Dit ruik nog erg na reën en water. Ek maak die deur en vensters elke dag oop en hoop om lug in te kry. Katze draai net om my bene en soek melk. Ek maak vrede met die jaar so oor die 5 dae wat ek alleen by die projek is, dis stil en net ek met my eie gedagtes. Ek ontdek nog mooi geborduurde stories van crafters van jare gelede, meeste van hulle is op vuisboek, en ek volg hulle lewensstories. Sommige is nie meer saam met ons nie. Intussen soek Katze net so hard saam met my material, stukkies lap, maar die reuk van die vloed styg in my asem op en ek gaan sit buite op die trappe wat na die training section toe opgaan en soek die internet. Katze sit op my skoot, ek luister hoe Hillbrow ook stading tot ruste kom, daar is so ‘n wit flag vrede oor die buurt…

Ek het die week weer by my favourite haberdashery winkel in die Oriental Plaza gaan naalde en skêre en wat nog alles gaan koop. Die familie wat die besigheid het vanaf hulle pa se tyd is almal oor die 70 jaar oud, 2 broers en ‘n swaer. Ek bewonder hulle vermoë om nog na 40 jaar saam te werk. Hulle pa se winkel was vroeër in Fietas, of Vrededorp, ek het ‘n ruk lank daar gewoon voor ek Mayfair toe getrek het in my eerste huis. Ek hou van die stories wat hulle my vertel, maar my keel trek ook toe as hulle sê dat hulle die winkel wil toemaak, want geen een van hulle kinders stel belang nie. Ek het al gedroom daarvan om ook in die winkel te kom leer saam met die onkels te werk. Dan kan ek dae lank sit en my verkneukel wat in al die boxes, tins en bakkies weggepak is. Ek sal natuurlik niks kan verkoop nie, want alles is en nog wat van 1960. Die ander dag het ek ‘n tin gevind waarin sellotape (12) verkoop is in 1967. Natuurlik het ek dit huis toe gebring. Ek dink dat hulle is soms verlig as ek kom om haberdashery te koop, want ek sleep saam die helfte van die 1960 gedeelte van die winkel.

Natuurlik haat ek moderne shopping centres, want nie net oor BoneyM Christmas songs wat my inwag nie, dit maak my heeltemal van my kop af, en dan is daar ook nog mense in die winkels. So ek time my shopping tussen 08h00 en 09h15, elke oggend sodat ek die meeste kersfeesliedjies mis, want die person wat die musiek aanskakel is gewoontlik laat. My beste shopping tyd is na Kersfees, want dan is niks meer getoor onder rooi tinsel nie. 

My ma bel om te hoor of ek darem iewers het om te gaan vir Kersfees, aangesien sy en my pa ook alleen is. Nee, ek gaan vir Kersfees na die meisiekinders en op Kersdag na my ander kinders.Ek kry baie raad om versigtig te ry en oppas vir die JMPD. Sy en my pa eet Kersaand bockwurst en aartappelslaai en op Kersdag ‘n klein kassler met slaai. Hulle menu is klaar uitgewerk en die pudding is warm chocolate sous met vanilje icecream en neute. Dis eintlike reeds klaar uitgewerk sedert my eerste Kersfees, want dit is elke jaar se menu. Sy vertel my ook al die ander kinders se Kersfeesplanne. 

My ma en pa se lewe is so standvastig en betroubaar soos ons mensdom se gesoek na iets nuut en tog bly alles dieselfde, altyd.

stories of rain 2016

and the stories of rain 2016 learner's guide arrived, so excited that after 2 years of the journey and one year after we received the money from national lotteries commission we have completed the learner's guide...thank you to nichola myburgh millen, chantal meugens and donna reid...so delighted that we can offer environmental art to school learners, a new chapter in arts education for the future...

family 1944

i am sharing posts with a lady called vera who have been in contact with my father and grandfather, regarding our family, she has letters from my grandfather...which i am so intrigued with...here is a photo of a birthday celebrated in 1944, the geburtstagkind ist 1 jahr alt...

repost 29 desember 2017

Die laaste Saterdag van die jaar. My pa bel al die hele week (en dis raar) want daar is volgens hom ‘n moerse krisis. Die koninginby kom kuier en niemand weet wat om vir haar te gee as ‘n present nie. Hy bel elke dag om te hoor of ek ‘n gedagte het en elke dag gee ek vir hom dieselfde gesprek: 50 shades of beige, 50 shades of white, 50 shades van hout en of natuurlike material, mooi iets van die huis, en so probeer ek. Ek bied aan teen Vrydag om van regte katoen van natuurlike kleur vir haar ‘n serp te brei, nee, hy kan nie brei nie, dit sal nie werk nie. Naderhand sê hy dat ek vir haar ‘n mooi houtkissie moet soek en dan sal ons iets daarin sit. Wel, dis toe nou net wanneer die gemeenskaplike versamel instink die groen draak laat skrik, hiermee is die susterskeidslyn oortree, ek maak houtkassies met baie laaitjies by mekaar, ek maak sigaar boksies by mekaar, ek soek nog altyd die heel meeste kassie met die meeste laaitjies, dis my droom. Eerstens vind ‘n mense selde ‘n mooi houtkassie en met laaitjies byna nooit en dan is dit myne…'n hout kassie met geheime laaitjies... 

Saterdag middag na ‘n hele week se probleem krisis en oplossings uitdink, vind en of soek in my huis, kry ek ‘n briljante idee, hoekom gee ons nie vir haar ‘n mooi pot om in te kook nie, iets ordentlik en ek het toe net die regte pot. Bel De Doorns met my mees briljante plan van die week, hy antwoord met so ‘n stadige “wie bel dan nou” stem, ek kyk en sien dit is na 15hoo, ek mag nie tussen 13h00-15h00 bel nie want hy slaap. En dit is geweldig moeilik vir my om by sy time table te hou. Wel hy is toe natuurlik nog nie wakker nie alhoewel dit 15h03 is en ek met my opgewonde plan en hy met sy slaap brommery stem toe nou glad nie ooreen nie. Die gesprek is net 30 sekondes lank…waarvan die meeste stilte is. Nee, hy het sy mind opgemaak, geen nuwe planne is welkom nie. Ek sit die foon neer en is soos altyd weer heeltemal deurmekaar gewaai. Was nou regtig nie die reaksie waarop ek gehoop het nie.

Maar soos altyd vind ek gou weer nuwe idees en besluit om die konginby te whatsup en vra om my te bel. Kan nie dit bekostig om haar te bel nie, want sy praat baie…In elke geval ons het toe die pot/plan uitgewerk, want ten minste het die pot ‘n deksel (dis my selling point) en die regte utensil wat daarby pas (my ander selling point) om die regte groente in en uit te haal en kook…Sy is heeltemal pleased met my arrangement, ek bietjie jammer dat dit nou nie ‘n verassing sal wees nie, maar beter sy kry ‘n pot met ‘n deksel dan een van my eie “meeeeeees gesoekste einde van die wêreld” houtkissie met iets in.

Dis Saterdag voor Kersfees, ek het nog die week rongehardloop om alles klaar te kry, inkopies gedoen vir die projek, weeklikse timetables uitgewerk en by die studio skoon gemaak. Dit ruik nog erg na reën en water. Ek maak die deur en vensters elke dag oop en hoop om lug in te kry. Katze draai net om my bene en soek melk. Ek maak vrede met die jaar so oor die 5 dae wat ek alleen by die projek is, dis stil en net ek met my eie gedagtes. Ek ontdek nog mooi geborduurde stories van crafters van jare gelede, meeste van hulle is op vuisboek, en ek volg hulle lewensstories. Sommige is nie meer saam met ons nie. Intussen soek Katze net so hard saam met my material, stukkies lap, maar die reuk van die vloed styg in my asem op en ek gaan sit buite op die trappe wat na die training section toe opgaan en soek die internet. Katze sit op my skoot, ek luister hoe Hillbrow ook stading tot ruste kom, daar is so ‘n wit flag vrede oor die buurt…

Ek het die week weer by my favourite haberdashery winkel in die Oriental Plaza gaan naalde en skêre en wat nog alles gaan koop. Die familie wat die besigheid het vanaf hulle pa se tyd is almal oor die 70 jaar oud, 2 broers en ‘n swaer. Ek bewonder hulle vermoë om nog na 40 jaar saam te werk. Hulle pa se winkel was vroeër in Fietas, of Vrededorp, ek het ‘n ruk lank daar gewoon voor ek Mayfair toe getrek het in my eerste huis. Ek hou van die stories wat hulle my vertel, maar my keel trek ook toe as hulle sê dat hulle die winkel wil toemaak, want geen een van hulle kinders stel belang nie. Ek het al gedroom daarvan om ook in die winkel te kom leer saam met die onkels te werk. Dan kan ek dae lank sit en my verkneukel wat in al die boxes, tins en bakkies weggepak is. Ek sal natuurlik niks kan verkoop nie, want alles is en nog wat van 1960. Die ander dag het ek ‘n tin gevind waarin sellotape (12) verkoop is in 1967. Natuurlik het ek dit huis toe gebring. Ek dink dat hulle is soms verlig as ek kom om haberdashery te koop, want ek sleep saam die helfte van die 1960 gedeelte van die winkel.

Natuurlik haat ek moderne shopping centres, want nie net oor BoneyM Christmas songs wat my inwag nie, dit maak my heeltemal van my kop af, en dan is daar ook nog mense in die winkels. So ek time my shopping tussen 08h00 en 09h15, elke oggend sodat ek die meeste kersfeesliedjies mis, want die person wat die musiek aanskakel is gewoontlik laat. My beste shopping tyd is na Kersfees, want dan is niks meer getoor onder rooi tinsel nie. 

My ma bel om te hoor of ek darem iewers het om te gaan vir Kersfees, aangesien sy en my pa ook alleen is. Nee, ek gaan vir Kersfees na die meisiekinders en op Kersdag na my ander kinders. Ek kry baie raad om versigtig te ry en oppas vir die JMPD. Sy en my pa eet Kersaand bockwurst en aartappelslaai en op Kersdag ‘n klein kassler met slaai. Hulle menu is klaar uitgewerk en die pudding is warm chocolate sous met vanilje icecream en neute. Dis eintlike reeds klaar uitgewerk sedert my eerste Kersfees, want dit is elke jaar se menu. Sy vertel my ook al die ander kinders se Kersfeesplanne. 

My ma en pa se lewe is so standvastig en betroubaar soos ons mensdom se gesoek na iets nuut en tog bly alles dieselfde, altyd.

repost 15 Desember 2017

Laas week is vol reën en niks is droog nie. Saterdagoggend skyn die son net lank genoeg om almal kos te gee. Die goue hennetjie het die mooiste nes gebou en 5 eiers gelê. Sy is fluks soos my pa sal sê.

My ma het ook heelwat te sê oor my animal farm en quilting en en en…maar my groot problem van die week is die sogenaamde Kersfeesete. Gedurende die jaar het almal so baklei met mekaar, in die rug gesteek en valse getuienis gelewer en nou is die verwagting dat ons om ‘n tafel saam sit eet, drink en vrolik wees en ‘n religieuse gebeurtenis gebruik as voorwendsel. Dat 7 minute se ry van die projek daar 7 jong mense by Joe Slovo Bridge staan en probeer vensters was vir R2 sodat hulle gom kan koop aan die einde van die dag om deur die nag te kom, gaan by almal verby sonder dat iemand ‘n oog wink. Ek baklei so met myself dat ek besluit om nie die Krismis party by te woon nie. My ma skryf vir my op whatsup, nee, moenie nou ‘n bitterbek wees nie, jy moet gaan. Woon dit by en onthou wees vriendelik en maak mooi gesels stories. Soos my pa kan ek nie ‘n woord uitkry oor ditjies en datjies nie. Net nie iets wat ek al ooit geleer het nie. In enige sametrekking van baie mense verdwyn my stem soos die meermin in die feëverhaal. 

Gelukkig is hierdie jaar se party by die Walter Sisulu Park en ons word in teams opgedeel en kry ‘n lys van tasks wat ons moet doen. Soos gewoontlik neem ek dit heeltemal te ernstig op en maak seker dat ons ‘n leier het, iemand wat die lys lees en aftik wat ons gedoen het, die team opdeel sodat elkeen ‘n task het, heel demokraties soos altyd en ‘n timekeeper het. Ek het ook ‘n material inkopie sak saamgebring om al die tasks te kollekteer en maklik te dra. Ek neem aan dat ek volgende jaar nie in enige team sal wees nie. Maar die park is so mooi dat selfs ek ontdooi en bietjie vergeet van die venster wassers op Saratoga. Intussen stuur my ma nog raad op whatsup. Onthou ‘n mens smile in die groep fotos. Die volgende dag toe die groep foto’s publiek word staan ek so armsalig een kant, ek weet dat ek gesmile het, maar mens kan dit nie sien nie. Ek stuur vir my ma die foto, haar opmerking is dat die foto so wyd is en ‘n mens sien eintllik net die waterval, ek moenie worry nie. My pa se kommentaar op die foto is nie herhaalbaar nie, want soos gewoontlik staam almal so op ‘n bondel en die son skyn direk in almal se oē. Volgens hom lyk almal Chinesies. 

Aan die einde van die dag gaan ons almal slaap met ons eie gewete, eie gedagtes en ons daaglikse struwelinge.

repost from 4 desember 2017

Die melodië van die koppie is mooi vanoggend, dit lyk na reën en ek hardloop rond om by al die certificate ceremonies en performances van al my verpligtinge vir die dag na te kom. Weet nie of daar tyd is om my ma te bel nie. Die goue hennetjie besluit sy bly op haar leer van oggend, niks kan haar skuif na buite toe nie, nie kos nie, nie eens die bedonderde haas nie. 

Die week het die studio by die werk oorstroom van al die reën en die material is nat en ek bedoel kilogramme van sy, satyn, switserse kant, linne, 100% katoen, en baie wol. Dit is glad nie eers moontlik om die skade uit te werk nie. Tussen al die salvage operations wat ek probeer doen en soek naastiglik hulp by almal, wat nêrens van daan kom nie, besluit my animal farm nou om ook ‘n revolusie te hou. Die goue hennetjie vlieg na die bure toe wie se jack russel net nie haar geluk kan beter wys nie as om al die goue hennetjie se stertvere uit te byt nie. Met baie gesukkel kry ek haar terug, sit met haar op my skoot om haar te kalmeer. Ek gaan later werk toe om e-mails te stuur en ‘n bietjie van die material uit die skip te red. (Want almal glo alles moet weggegooi word.) My hart is baie seer. Ek haal stukke linne, sy en katoen uit die skip, tel bietjies en stukkies kant op, maar besluit om huis toe te kom, ek kan nie nou probeer verduidelik aan almal dat hierdie material onbetaalbaar is nie. Ek voel heeltemal hopeloos te verpleterd.

By die huis is die bedonderde haas aan die verkeerde kant van die haas/hoender skeidslyn, en die goue hennetjie is weg. Ek soek, en roep in kyk in die bure se tuine, net niks, ek kan haar ook nie hoor nie, want sy is vreeslik raserig en maak al haar klagtes baie audible. Ek begin soek vir die lyk, en het reeds ‘n kombers reg vir die begrafnis. Oorkant my huis is die Caledonian koppie en ek het ‘n klein begrafplaas aan die gang vir al die diere. Hier lê Mathilde, Getrude, en Honey en die nuwe hennetjie van Maandagaand. 

Ek is sommer mismoedig en drink te veel koffie. Ek hoor my ma se stem wat sê, moenie worry nie sy sal terugkom. Ek skryf ‘n boodskap op die neighbourhood netwerk what’s up group dat almal moet help soek na die goue hennetjie…39 boodskappe later van raad, hulp en snedige aanmerkings (daar is net 21 huise in ons blok) besluit ek om met Maggie en Stefano ‘n perimeter walk te doen, ons doen dit gereeld vir security reasons om seker te maak dat alles veilig is. Merlin loop saam, want hy weier om agtergelaat te word. Maggie vooruit en soek orals. Hier skielik spring die goue hennetjie uit en vlieg in my vas, almal is nou baie verward en blaf. Elke geval sy het toe net baie goed weggekruip van die bedonderde haas, want toe hy haar sien storm hy weer op haar af. Animal farm in opstand.

Ek teks die neighbourhood whatsup groep om te sê dat hulle maar die soektog kan afstel, want ek het haar gevind. Nog 17 boodskappe later en almal wil weet watter soort hoenders ek het, want hulle hoeders het pedigrees. Ek antwoord dat ek hoenders en boeke op dieselfde manier koop, as die patron en kleur mooi is koop ek die boek of hoender. Kunstenaars soek nie pedigrees nie, hulle soek mooi kleure. 

Ek besluuit tog om my ma gou te bel Saterdagoggend terwyl ek regmaak vir my verpligtinge. Ek vertel dat almal nou weer terug op die erf is en vertel haar van my week. Sy sê gaan koop nou vir die twee Imbali studente ‘n mooi sjokolade, ‘n grote nie ‘n gewone een nie en gaan nou en gaan vier hulle groot moment. Hulle het hard gewerk, en jy weet dat jy altyd daar was. Moenie nou moed op gee nie. Iemand wat by die rubbish dump werk sal wel al die mooi material raak sien en wie weet miskien sien die persoon wat jy sien. Net nou is daar ‘n hele nuwe reeks rubbish up-cycled fashion week aan die gang voor jy weet. Dan gaan jy na die end of year produksie neem mooi fotos vir Gerard , want hy waardeer dit ten minste. Gaan dan en eet saam met Vernon iewers, hy sal raad hê vir jou en jou hart laat beter voel. Anyway! Jy kan nie trane stort oor dit wat ander mense weggooi nie!

repost from 30 november 2017

Saterdagoggend is ek al vroeg wakker. Daar is stilte op die koppie, nie ‘n woord of geweenklaag nie. Net stilte. 

Ek wonder wat ek vandag alles wil doen, Net in die bed bly, koffie drink en dink. Toe onthou ek! nee, ek gaan De Deur toe ry en hoenders kry. Vlieg op en kry myself reg vir n reis na die anderkant van die wereld. Ek koop 3 hennetjies, en een angora haas. Hy is so oulik en die meisiekinders noem hom onmiddelik Jasper. Terug by die huis laat ons almal los in die tuin en hou die nuwelinge dop. Later toe dit begin reën moet ek die nuwelinge vang en onder skuiling bring. Diere wat op hok bly weet nie van kos soek, skuiling soek en vlieg nie. Die kokkehaantjie neem sy nuwe vriende glad nie onder sy vlerk nie en is so onverantwoordelik soos ‘n politikus. Solank hy kos kry, uit die reën is hy dood gelukkig. Nie ‘n goeie begin vir hierdie vriendskap nie. 

My ma bel om te hoor hoe dit met al die verhoudings gaan. Sy het heelwat raad oor my animal farm wat nie funksioneer nie en wil weet hoekom ek nie liewerste op ‘n plaas gaan bly nie. Ek verduidelik dat op hierdie stadium dit nie moontlik is nie weens droogte, finansies en dat ek nie van plan is om enige iets ooit te slag nie. Wel sê sy dit sal nie werk nie as jy nie wil slag nie, ek sê ek eet nie vleis nie. Sy gaan voort met ‘n effense skerp woord oor mense wat vol fiemies is, om te vertel dat twee van haar hennetjies nou in die boom sit en eiers lê. Daar is geen nes nie so die eiers val uit die boom reguit grond toe. Die honde sit onder die boom en wag vir hierdie lekkernye wat in hulle monde val. Service delivery noem sy dit. 

Teen Maandag sterf een hennetjie en die ander een is eintlik ‘n haantjie en nie ‘n hennetjie nie. My pa het heelwat te sê oor my onvermoë om mannetjie en wyfies uit te ken. Hoe kyk jy dan wil hy weet. Ek dink nie, ek kyk nie, ek hoor ook nie, soos ek sê: hierdie jaar moet net klaar kry. Ek soek rus en geen klagtes.

repost from 27 november 2017

Ek bel my ma later in die oggend, want amper al die kinders het huis toe gekom vir ontbyt. Was lekker om bietjie anderse geselskap te hê vroeg in die oggend. Die enigste klagte gedurende ontbyt was dat nog appelkooskonfyt nog vye konfyt op die tafel was. Later toe ek met my ma praat moes ek mooi verduidelik dat dit ‘n groot vraag was gedurende ontbyt en ek hoop sy neem dit ernstig op, want hier broei beslis ‘n konfyt oorlog uit. Sy is weer net bekommerd oor die tekort van water en die feit dat daar geen blomkool op die mark is nie. Volgens haar, want sy het op google gekyk is dit weens die Chinese en daardie mense met die snaakse diëet. Die Chinese eet graag blomkool so dus word alles van Suid-Afrika uitgevoer na Beijing (dis die regering se skuld) en van die res van die blomkool wat oorbly maak hulle ‘n spesiale meel vir die mense met die snaakse diet. Ek verstom my oor wat sy alles so op ‘n Saterdag oggend weet. Daar is ook alweer ‘n baksel beskuit in die oond en sy en Tobi (der dackel) is besig om my pa dop te hou, want hy is in die tuin op die sypaadjie besig en sy is bang hy sluit homself uit die erf, want ek moet verstaan hy is bietjie vergeetagtig. So tussen die beskuit, blomkool, my pa en Max (die border collie) wat saam met hom die sypaadjie inspekteer probeer ek kophou en die regte antwoorde te gee, want ek weet nie of sy met my praat of Tobi of my pa nie, wat in elke geval nie kan hoor nie. 

Intussen besluit die hoenderhaantjies (enter stage right) baie dapper dat hulle ook die sypaadjie wil inspekteer en nou is meer as die helfte van die huismense op straat. My ma sê vir my of vir Tobi hier kom moles. Max doen ‘n surprise covert effort op een van die hennetjies, want sy broei in die agupanthesis, sy vlieg op en beide sy en my pa is ewe verward. Tobi blaf in my oor so hard dat ek ook verward is, want hy is nou baie opgewonde oor al die action deur die kant gordyn uit die voorste venster en my ma sit die foon neer nadat sy al haar dogters se name in een ry afrits, want sy moet gaan help. As sy skrik of gou iets moet doen dan word een van ons sommer al drie susters tergelyke tyd. 

Sy bel na ‘n uur terug. Almal het amper oorleef, sy het 6 eiers in die een nes gekry en 3 in die ander nes. Intussen moes die beskuit uit die oond, my pa het koffie gesoek en middagete, jy weet mos hoe dit is, Tobi en Max moes beskuit kry van die ou baksel aangesien hulle so oulik is, al die hoenders is terug op die erf. ‘n Helse effort van roep, paai en lawe met kos. Sy vertel verder dat sy kry so tussen 3-4 eiers op ‘n dag en omdat hulle so klein is moet sy twee eiers gebruik vir elke een eier in die koek resepte. Ek begin wonder of dit my problem is met my koek maar sê dit nie hardop nie. Nog nie heeltemal recover van my koek flaters nie. Verder gaan die goed by die huis, die koninginby van Windsor het ook vye gesoek, want sy het ‘n fancy dinner party gehou Vrydagaaand en kon nie lank met my ma praat nie, want die bestandele vir aandete het baie aandag nodig gehad, maar hulle kry ten minste blomkool, die Engelse volgens my ma kan enige ding kry. Met my broer skype hulle Sondagaand en met die ander suster Maandagaand, So elke kind het sy eie dag vir ‘n konsultasie met die leadership. 

In elke geval gaan sy voort, aangesien daar heelwat minder vye is om oor te baklei die jaar het jou pa gesê, net die wat kom kuier kry vye, m.a.w. slegs om sy ontbytafel word vye geeët. Schluss!

Ek grinnik sagkens by myself, is heel te vrede met hierdie arrangement, want ek woon by ure en ure die naaste aan die Hex Vallei.

repost from 17 november 2017

Ek droom dat ek betrokke is met ‘n fantastiese creative program met ongeveer 33 jong mense van die projek in Hillbrow. Dis deur Albie Sachs se harde werk dat ons die projeck van die grond af bring en hy toer saam. Ons is op die strand besig met kuns werke, poetry en musiek, dis so amazing. Die kinders is omtrent so tussen 6 tot 16 jaar oud. Dikgalo se kamera word gesteel en dit is ‘n groen Kodak kamera en hy is totaal hartseer. Ek het ‘n klomp Duitse toeriste ontmoet wat by ‘n seekosrestaurant besig was om te eet en toe ek verby loop wou hulle weet wat ons maak. In my kop is ek besig om uit te werk hoe om of die geld van die budget te neem of een van die toeriste te vra om R60 te donate sodat Dikgalo weer ‘n nuwe kamera kan kry. Die telefoon lui, ek skrik so groot dat beide Merlin en Maggie van die bed af vlieg, want dit is heeltemal te vroeg. Gerard soek ‘n foto van Nahlanhla se Ouma wat ek in Julie 2011 geneem het by Goethe on Main.

Nadat ek deur 4 hard-drives soek kry ek die foto in Maart 2012 en moet die heel dorp rondry vir internet en wat nog, stuur hy ‘n boodskap vir ‘n familie foto ook asseblief. Die internet werk nie in Hillbrow nie, ook nie by Jetline nie. Geen elektrisiteit by die Windybrow nie. Ek ry huis toe, Stefano hang by die venster uit en elke JMPD wil my stop maar waai my vrolik verder as hulle Stafano sien. Stefano is ‘n baie vriendelike hond en blaf vir niemand nie, maar is mal daaroor om halflyf by die karvenster uit te hang en die wind in sy ore te voel. Hoe vinniger ek ry hoe beter, hy hou van die highways om Johannesburg, want ek ry 80km/uur. Ek kom by die huis aan en soek koffie en besluit om nooit weer my foon voor ses uur in die oggend te antwoord nie.

Terwyl ek my koffie drink luister ek hoe almal baie mooi saam sing op die koppie en daar is regtig ‘n harmonieuse melodieë in die lug vanoggend. Die week was baie moeilik en ek is moeg, uitgeput van die gestryery en onweer in die lug, geen wonder ek ontvlug in my drome na kunswerke op die strand nie. In my mooi drome gebruik ons driftwood om te teken op die strand en natuurlike sculptures te bou met die verskillende shapes en wat lekker is, mens vee die sand skoon en kan weer begin. Soos daardie kinder speletjie wat mense op die stuk bord/karton teken en dan trek jy dit uit, soos ‘n stukkie plastiek en dan kan ‘n mens weer oorbegin. Die sand is die papier en die driftwood die pennnetjie.

Ek bel my ma, wat anderste dis Saterdagoggend. My pa antwoord en het die kar in die hek ingery vroeg vanoggend, die hek is uit sy guiders en die kar het seergekry dus volgens hom is altwee ons Saterdagoggend is in sy moer. Hy wil weet hoekom was ek in Parkview op die 20ste Oktober. Ek wil weet hoe hy weet waar ek was. Die poskaarte het aangekom en hy klink nogal happy want Parkview het ‘n mooi groot stempel. Ek wil weet wat se alkaline kalk my ma vir die vye gebruik, want my eksperimente om natuurlike material te gebruik om lap te kleur het nie so goed uitgewerk nie. Hy kan nie onthou nie, maar ek moet dit by die apteek koop. Nou is hy kwaad, want hy kan nie die woord vind nie, ai! Einde van die gesprek. Want hy moet gaan uitvind.

repost from10 november 2017

Vanoggend is dit net vrouens wat baie hard bid, die een vrou se stem klink al rou geweenklaag, sy staan ook eenkant met ‘n lang groen jas aan…’n stem wat ek lankal hoor, maar sy is of kwaad of baie ontsteld vanoggend…Die res van die wêreld is doodstil maar nie lekker nie, so asof in die nag ‘n deurmekaar spul gedagtes in my kop ingesak het.

Ek bel my ma, hulle het 0.5 mm reën gekry gister middag, en die skilpaaie is vrolik besig om die laaste bietjie gras op te vreet. Sy sê dis so asof hulle weet daar is geen weer water tot volgende jaar nie. My pa is by die seëlklub so sy is alleen en kan aan haar quilting werk en het ‘n baksel beskuit in die oond. Die stiksel van die een quilt vir ‘n vriendin se peetkind se baba het vreeslik getrek, sy gaan nou al 4 rye uittrek en weer oor stik, en ek weet hoe baie werk dit is en kan net my weereens verstom oor haar vemoë om deur te druk met die quilting werk. Die wortelslaai is ook reeds klaar vir middagete. Maar ten minste is die vye klaar gekook. Sy het 2 kg vye gekry so mooi gepak van klein tot groot spesiaal van die plaas af. Die groen draak op my skouer luister met ingehoue asem, want die vraag al vir die laaste 3 weke is oor wie vye kry en wie nie, want my boetie het nou na al die jare en dis 50 jare later besluit om ook vye konfyt te eet. Dit het altyd so mooi uitgewerk, die susters kry vye en hy eet appelkoos konfyt. Nou het hy ‘n midlife crisis en het die konfyt lyn oorgesteek. Soos die koninginby van Engeland eet hulle twee vye saam met baie fancy en verskriklike duur kaas. Vir my en my pa is dit amper soos hoogverraad, mens eet vye saam met varsgebakte brood in vierkante gesny en die die stroop moet so in poele om die broodjie lê. 

Toe ek skool toe moes ontdek ek dat die hele wêreld winkel wit broodjies kry wat in driehoeke gesy is in hulle lunchbokse, totaal vreemd vir my. Ander kinders het peanut butter met stroop of baie polony op hulle broodjies gekry. Ons het marmite of konfyt, weereens net my broer kry apelkooskonfyt ons het al die ander konfyt gekry en dan het ons chocalat sprinkles gekry, dit was baie lekker. So natuurlik kom ek huistoe en aan middagete tafel vertel snipperig vir my ma dat die ander kinders kry winkel brood in driehoekies gesny. Sy bly doodstil. En natuurlik wil ek weet hoekom ons bruin gebakte brood het in vierkante gesny. Sy sê ons is arm mense en ons moet eet wat daar te krye is. Ons kan nie uitsoekerig wees nie. 

Nadat ek nou begin maatjies maak by die skool, en nader aan die ander kinders se lunchbokse kom ontdek ek dat die ander kinders se driehoekbroodjies het nie korsies nie, maw die rante van die brood is afgesny en niemand het ooit ‘n korsie in hulle lunchbox nie. In ons huis reg van die begin af was broodkorsies die beste ooit en mens kon barter vir ander voorregte as jy die korsie in jou besitting gehad het. Weereens middagete by die huis vertel ek vir my ma die ontdekking. My ma is nou so stil soos Lot se vrou behalwe dat sy nog beweeg en vir my boetie kos in sy mond druk. Natuurlik is hier iets aan die gang, maar ek is salig onbewus, want my ma het altyd baie te sê oor alles veral oor hoe ander mense kos gebruik en of nie. Mens mag in ons huis nooit kos wegeggooi het nie want die kinders in Afrika is honger. Snipperig ontdek toe dat sy in Afrika woon (my pa se skuld want hy was besig om die atlas te lees vir ons op daardie stadium) en ek het gou hierdie mite in die weer gery, niks gehelp nie jy eet jou kos op of jy sit aan tafel totdat jy dit opeet. Ek was die queen van uithou vermoë, want daar is baie goed wat ek geweier het om te eet, ertjies, enige pap, word naar net van die reuk en peanutbutter, gril my morsdood dit sit aan jou verhemelte vas.

Later hoor ek murmererings dat die broodkorsies word afgesny, want swart mense bak brood en vat aan die brood, dis nou die brood winkel. Ek kan nie wag om by die huis te kom nie, want waar is hierdie soort van brood wat deur swart mense gebak word en waar gebeur dit alles, ek het nog nooit van so iets gehoor nie. Almal het ‘n huisbediendes, dis nou al die ryk mense en sy kook kos, kyk agter die kinders en kom self saam kuier om na die kinders te kyk by ons huis. 

Daardie middag kry ek my eerste les dat iewers in hierdie wêreld waarin ek bly is alles nie lekker nie. My ma probeer vir my verduidelik dat daar wette is en ons het nie keuses nie. Maar gaan sy voort sy dink dit is verskriklik dat mense so kos mors, (want die kinders in China is honger) dis net ryk mense wat so kan leef. En ek moet mooi verstaan dat ons is arm mense en ons deel ons kos met almal.

repost from 3 november 2017

Die Saterdag (28 October) is dit Hey! Hillbrow Lets Dlala en ek het vreeslik baie dinge om te doen, 40 kg bananas, 45 kg appels, 20 kg naartjies, 10 kg wortels, 10 kg perkes, 30 liter aanmaak koeldrank o.a…ek gee net regte kos vir kinders en ordentlke koeldrank, tot en met almal se verstomming in Hillbrow weier ek om gaskoeldranke chips vol msg en taai lekkers vir kinders te koop om te eet. Die murmereringe is ook net tydelik, want kinders eet as iemand anders eet dan wil hulle ook dieselfed hê. Kinders se gesigte word geverf en elke een kry ‘n mooi kostuum om aan te trek, die reuk van popcorn hang in die lug en die musiek note van die string ensemble vul die gemoedere met hoop. Elke kind kry ‘n vlag, van mooi kleure of gemaak van re-cycled material en JMPD ly die optog deur die strate na die Windybrow Arts Centre. Dis alles net so kleurvol.

Ek kom laataand Vrydag by die huis met ‘n kar vol bananas en weet dat ek nie my ma Saterdagoggend kan bel nie…terwyl ek almal kos gee (honde eet haaskos, haas eet hoenderkos, kat eet hondekos, haantjie eet my nuwe radishes in die groente tuin) kyk ek op na die koppie, dit lyk nes die liewe jesus geboorte storie prentjie van die kinderbybel…’n groot vuur en baie mense staan daarom en bid, net die donkie en skapies is missing. Verder het almal lang kledingstukke aan met lang stokke en selfs engel Gabriel is daar en die wind waai sy wit rok soos engele vlerke teen die inkblou aand. Ek bel my ma maar sy kan nie nou praat nie, want die vye kook nog en as sy nie met alle oë oppas nie dan kook dit oor en om daardie stroop van die vloer op te vee is so ‘n taai gemors. Ek ruik die vye, ek proe dit op my brood en die stroop drup teen my ken af, jy mors sal my ma sè, sy sal Sondag met my praat, en moet nie so baie dinge doen môre nie, steek die ander ook in die werk, jy hoef nie alles te doen, nee en ja en nee…en wees versigtig…

Ek bel Sondag oggend…hulle het al vroeg gebrekfis en gaan nou allerhande ander dinge doen…sy wil weet of die ander darem ook gister iets gedoen het, jaaa sê ek, ja-nee se sy ek weet maar dit maak nie saak nie was dit ‘n sukses…ja dit was die kinders en almal het baie vreugde gehad…en al die performances was baie amazing…maar soos altyd is ek verstom dat dit goedkoper is om 2 liter gaskoeldrank te koop, want melk kos R24.99. My ma sis en is sommer gou kwaad, coke en al daardie koeldranke het soveel suiker in en wat van die kinders se tande, soveel beter om melk te drink en gelyktydig sê ons altwee onthou jy vir Mornink.

Ek was net-net 2 jaar oud en ons het in ‘n klein vierkantige huis ingetrek. Dit was ‘n groot ding vir my ouers om ‘n huis en ‘n baba te kon bekostig. Nou nie eintlik asof ek hulle ‘n keuse gegee het nie. Ek het eenvoudig opgedaag. Die melk is soggens afgelewer, elke oggend het Mornink met ‘n battery aangedrewe kar gekom en dan het ons ‘n liter melk gekry. Vrydae het ons 2 liters melk gekry en lemoensap vir ontbyt, want hy het eers weer Maandag gekom. Ek was mal oor melk, nappertjies het ek dit genoem en Mornink was baie nice alhoewel my engels nie baie goed was nie. Gewoontlik het hy die melk bottels omgeruil op die stoep vir ander mense. Maar by ons huis het my ma elke aand sulke ronde blou of rooi disks in die leë bottels gesit en dan vroegoggend het ons dit vir Mornink geneem by die hek en omgeruil vir melk in glasbottels. Ek het soggens gewag vir die geluid van die wit en blou kar met kratte vol melk op wat so gerink-tink-tink het soos die kar gewieg het, of by die hek gewag. 

Die melk ritueel was deel van my lewe. Mornink se regte naam was Matthew, maar omdat hy altyd Morning Madam vir my ma gegroet het het ek besluit dat sy naam Mornink is. En ook het snipperig vir hom verduidelik dat my ma se naam is Mutti, nie Madam nie. Omdat my ma my klimeidjie genoem het, eintlik haar kleinmeidjie het Mornink ook so iets gesê behalwe sy tong het ‘n so ‘n mooi klik geluid gemaak. Ek het altyd opgekyk na my mooi ma en Mornink se gesprekke, ek onthou die son het net opgekom en dan was dit soos ‘n prentjie my ma lag en Mornink se iets oor my. As die trein onder in die straat vroeg soggens gekom het met haar toot-toot-toot het Mornink my aan die hand geneem en dan het ons na die trein gekyk ver onder in straat op die sypaadjie. Ek was so opgewonde oor die trein, eers kom die man aangehardloop in sy donker pak met ‘n hoed en ‘n rooi vlaggie, daardie rooi vlaggie was my begeerte, dan het die stoom trein gekom, so mooi het die stoom tsssuuu! geblaas in groot ronde sirkels soos donderweer wolke, haar naam was Jenny. Tussen melk aandra en trein kyk met die rooi vlaggie was ek in my element. 

Ek wou tog so graag ook ‘n melkbottel dra, maar my hande was te klein, maar partykeer het my ma vir my ‘n bottel gegee, een handjie onder en een handjie om die ronde nek net onder die silwer doppie en Mornink het dan saam gestap al bukkend met sy groot hand ook onder die melkbottel dan het ons kombuis toe geloop. Mornink se hande was baie groot, hy kon 4 bottles melk op ‘n slag dra, hy was na my pa en peetpa my hero. Dus een oogend wag ek vir Mornink by die hek, my ma is iewers in die huis besig en ek besluit om ook te help dra. Mornink gee vir my ’n bottel melk en draai om om die lemoensap en ander bottel melk te vat en toe ek omdra om huis toe te loop glip die bottle uit my hand en val op my voet.

My ma hardloop uit om my te troos daar is baie bloed en sy bel Onkel Dokter. Destyds het dokters huisbesoek gedoen en aangesien ek gevang is deur Dokter Bester was hy onmiddelik daar. Met baie bandages, medisyne en gips eindig ek op met ‘n groot voet in een van my pa se wolgebreide sokkies om alles bymekaar te hou. Ek mag vir ‘n week nie op die voet trap nie en ek mag nie met my pa se sokkies wat my ma gebrei het buite loop nie. Intussen daag my pa op en hy en Mornink staan in die kombuis en is in ‘n toestand. Hulle altwee eindig op in emergeny room met verbande, want hulle voete is baie seer. Die hele volgende week hinkepink altwee van hulle werk toe en terug, lewer melk af in ons straat en vertel vir almal van klimeidjie wat se voet baie seer is.

Maar omdat ek toe in die bed moes bly kon ek nie die trein sien nie en ook nie vir Mornink nie, koop my pa vir my die mooiste rooiste trein by die Ok Bazaars. Die trein het nes die stoom trein gelyk en het ook baie kool after in die bak gehad, en as jy die trein druk toot-toot-toot, soos Jenny. Mornink moes natuurlik die trein kom sien, ek het vir hom by die sitkamer se venster gewag. Ons twee het ook party oggende broodjies gekry as hy tyd gehad het, want hy het baie melk gehad om af te lewer… hy het appelkoos konfyt gekry en ek marmite en dan is die broodjie in vierkante gesny. Hy het sy tee gedrink en ek my nappertjies.

Later toe ons trek nader aan die spoorlyn, het ek my tand verloor, vir Mornink verloor, want mense het melk by die winkel gekoop en ek moes skool toe gaan. Styfgevlegte hare met groot rooi strikke, maar die trein was nou langs ons en dus kon ek in die bloekombome hang en wag vir die trein. Ek was groot en het nie meer my broodjies geëet met Mornink nie.

repost from 23 october 2017

My kokkehaantjie kraai al van vroegvanoggend asook die gebede op die koppie so saam met die melodiëe om die Scottish Horse memorial is dit nie moontlik om verder te slaap nie. Ek staan op om al die diere kos te gee…die honde eet die wortels, die kokkehaantjie eet die hondekos, die parmantige haas Storm eet die saadjies, en Merlyn die kat eet die hondekos…ek sug net solank almal darem iets eet. Die kokkehaantjie en Storm is in ‘n ewige stryd vir wat kan ek nie uitwerk nie, maar hulle bestorm mekaar en gevegte breek gereeld uit. So die kokkehaantjie woon bedags op die balkon, waar hy aanvalle oefen op die chinese stoel, want ek het nog nie ‘n plan uitgedink hoe om te maak met hom nie. My ma se ek moet vir almal maaitjies kry. So anyone for a playdate or sleep over? 

Die week natuurlik met die #metoo campaign is baie dinge van ‘n mens se verlede vorentoe gedruk, en jy voel weer die hand van die skoolinspekteur op jou knie en hoe hy sy fingers stadig in die rondte vryf op jou binnebeen onder jou skooljurk in…dit net omdat ek science wou neem as ‘n vak. Ek moes spesiale toestemming kry. Dis in die skoolhoof se kantoor en die muur is gevul met swart en wit fotos van al die ou skoolhoofde wat met sulke streng oë na jou staar. Fast Forward toe ek ‘n huis wou koop en is toe na die FNB Randburg tak om aansoek te doen vir ‘n huislening…dieselfde man met dieselfde hand op my knie, die keer het ek ‘n lang romp aan tot op my enkels, mens leer gou dat ‘n skooljurk lengte rok net moeilikheid beteken…maar hy is nie gepla oor my swart lang romp nie, en hy sê, terwyl hy sy vet skurwe duime in my binne been druk, jy kan nog ‘n man kry, jy kan tog trou seersekerlik, so hoekom wil jy jou kop vol syfers druk…laat jou man dit doen…het toe by Perm ‘n huislening gekry.

Lank later in 2003 in Parys, lê ek en my jongste sussie op ‘n ¾ bed bo in die nokke van ‘n mooi gebou in die 5th arrondisement en gesels. Sy was toe alreeds in London na ‘n baie hartseer tyd in haar lewe, maar met ‘n wonderlike werksgeleentheid wat sy ten spyte van haar toe simple man aangeneem het (die dag voor sy vlieg het hy vir haar sê hy dink nie hy kom saam nie). Ek het haar by Gare du Nord stasie gekry en my weke se per diem gespaar om vir haar te gee, ‘n hele €200, want die Eurostar was €55, sodat sy saam met my by Sacre Coer kan sit op die trappe wyn drink en huil. Die gesprek die heel aand was oor selfvertroue en hoekom ons dink ons is te dood eenvoudig en moet altyd obedient wees. Ons voel altyd verplig om die regte ding te doen en terwyl ons baie duidelik ‘n persoonlike gesprek het, probeer ‘n man met ‘n groot snor ons die naglewe van Parys te wys. Ek is sommer kwaad en sê hom in Duits wat hy moet doen, dit werk altyd…en toe kom die storie uit van die oom met die snor in my ma se kombuis. Ek was 16 toe hy my tussen die yskas en kas waar die ketel opgestaan het probeer vasdruk met ‘n hygasem. Soos ‘n ordentlike meisie was ek besig om koffie en tee te maak vir die besoek, ‘n familie met 4 kinders bietjie jonger as ek en het met verstomming na hom gestaar. Dat hy jare later dit met my sussies ook in die kombuis wou doen! So ontdek ons ‘n storielyn van huisvriende van my ouers en skoolvriende …dit lê nou nog swaar op my skouers, ek was die oudste ek moes my sussies beskerm het. Daardie nag maak ons ‘n lys van all die gebeure en name en gee dit vir my ma, sy hou dit volgens haar as evidence in haar kluis tussen ons vlegsels toe ons die eerste keer ons hare laat sny het. Sy wag net vir een van die name om op haar stoep te kom staan, hulle sal nie hulle voete oor haar deurdrumpel sit nie. 

Ek bel my ma aangesien dit Saterdag is, ek is hartseer en wonder oor haar, ja sy het ook sulke ondervindings gehad, ek weet sy het my al baie vertel. Sy sê dat eers as mens ouer word dan val die legkaartstukke op die regte plek in en jy besef die realiteit. By die werk destyds by Sanlam in die typing pool, ‘n jong meisie van Bredasdorp, sy is oorgesien vir possisies, bevordering, want sy was te astrant of was dit te snipperig wat natuurlik oorerflik is. Maar soos ek vir haar sê, ek was so stupid, en vertrou mense nog steeds so maklik, en op skool alhoewel ek as ‘n aktivis uitgekryt is, (onthou nog John Stokes het opgetsaan in die klas en gesê teen 2020 gaan hy die president wees, en snipperig het gesê dan in 2020 skiet sy die president van hierdie land, want dis tyd vir ‘n vrouepresident) was ek baie onbewus van al dié sort van onderstrominge. 

My ma se opinie is vreeslik eenvoudig: Al die mans wat sulke dinge doen, molesteer, rape en gryp, wat kinders aanrand, vrouens verkrag, met meisies lol, die stories is net te verskriklik volgens haar, hulle moet aan hulle ‘goeters’ opgehang word in die middel van die dorp (met bloudraad sê my pa), sodat almal hulle kan erken en daar bly hang onderstebo of ek weet eintlik nie hoe nie tot hulle afval. Dit is die polisie se skuld dat hulle nie onmiddelik optree teen hierdie mans nie. Van wanneer af moet mans kans kry vir ‘n hofsaak en wie is die soort mense wat hulle in die hof verdedig, En daar trek sy los oor Kwezi, en dat Zuma ons president is, dis sy skuld, hy het so ‘n voorbeeld gestel, nou dink almal dis ‘n nasional sport waarmee jy kan wegkom met ‘n masjien gun. Dit kos alles net geld en wie moet dit betaal en dan gaan sit hulle lekker in die tronk as hulle ooit tronkstraf kry, met drie maaltye ‘n dag, kan studeer en het toegang tot die internet, en jy weet wat op die internet alles is. 

Dan vertel sy my die storie: ‘‘n dogtertjie in haar klas wat baie senuweeagtig was, altyd haar hande so inmekaar gevryf en gevryf, min gepraat. Die juffou het vir my ma aangesê om haar te help met engels en wiskunde en so ‘n bietjie op te pas, my ma was nogal vies aanvanklik, want dit het beteken sy het minder speeltyd gehad. Die dogtertjie het van die plaas afgekom elke dag, het nie ‘n ma gehad nie, net haar pa en 4 ouer broers. Sy het nie saam met hulle hoërskool toe gegaan nie. My ma sê: ‘eers baie jare later het ek besef wat aangegaan het, en ek is nou nog verskriklik jammer dat ek nie iets gedoen het. Ek sien nou nog haar hande vleg en vleg en draai en draai inmekaar.” 

En toe vaar sy met vernynigheid in Danny Jordaan in. Nie herhaalbaar wat sy met hom sal doen nie. Maar sy kan nie nou verder praat nie, sy moet die sous gaan klaar maak. My pa stem kwaad saam met haar in die agtergrond (oor die sous vir middagete) en dat Danny Jordaan‘n vieslike mens is! 

So ons dra nie net baie stories met ons saam nie ons dra ook die stories van ander saam met ons. Ons ma se stories, ons sussies se stories, ons vriendinne se stories, ons dogters se stories… Terwyl die geweenklaag voort gaan op die koppie en die kokkehaantjie ‘n nuwe aanval loots op die chinese stoel staan ek en luister en wonder. My hart is baie seer.

repost from 16 October 2017

Hierdie Saterdag is daar 15000 mense in Rhodes Park vir ‘n baie groot kerk om vir die profeet nog geld te gee, een of ander prosperity kerk van Hillbrow, hulle kerkdienste is groot en baie begeesterd en die mense blok gereeld met hulle hande in die lug die strate in Hillbrow en so aan, te same met die Rea Vya busdienste is dit nogal iets om te negotiate op ‘n daaglikse basis. Maar vanoggend kon mens maklik Hillbrow toe ry as ‘n mens sou wou, maar eintlik was ons veronderstel om Land Art te doen in die park. Intussen op whatsup stroom die hate speech vrolik voort oor die kerkgroep, ek voel erg kwaad en probeer mooi woorde te tik...later is ek net kwaad...intussen met so baie mense in die park is die Land Art vir vandag gekanselleer, alhoewel ek toe nog werk en gras weef en kleure uit sorteer en later park toe gaan… so vroegoggend is ek bietjie doelloos en skakel my whatsup af en bel huis toe…

My ma was weer baie besig die week, gebakte kaaskoek en al, maar die highlight is die besoek aan familie en my peetpa en die seëlklub. Alles op een dag, so toe moes hulle nou so ‘n bietjie rus Vrydag, die hele dag. Die familie besoek het baie goed verloop en almal is so gesond as wat hulle kan wees op 80 plus en my peetpa se vrou is ‘n kunstenaar in Swakopmund dus was daar baie verf stories van woestyn landskappe om vir my te vertel. My ma het ook toe vir my peetpa se vrou van my kuns vertel, ek wil so graag daardie storie hoor, ‘sulke stukkies lap en dan breiwerk, en gras en dan allerhande goed opgeplak’. En ek neem aan my pa sou iets te sé gehad het oor my poskaarte, sölche hesslicher Stückchen papier. Aangesien hy ‘n philatelist is stuur ons altyd op elke reis of special geleenthede geduldig en gedwee poskaarte vir hom, oor die jare het dit ‘n bietjie verander en ek maak nou poskaarte of druk my eie poskaarte om vir hom of aan myself te pos. (Daar is mense wat dink ek is te alleen en daarom stuur ek vir myself pos). Intussen het ek ook nou begin poskaarte stuur vir ‘n paar jong kinders in Loxton asook in De Doorns. So die poskaart projek het eintlik mooi so op sy eie gegroei. Dus ek spandeer baie tyd in poskantore om posmense te oorwin om poskaarte te stempel wat self gemaak is, en almal is eintlik nou al mooi getrain, stempel die seël, dis al, moenie vrae vra nie…elke keer as daar in die algemene publiek gesé word dat die poskantoor nie werk voel ek onder sterk verpligting om nie net die poskantoor te verdedig nie, maar ook te ondersteun dat hulle aan die gang bly, want iemand moet die poskaarte stuur. 

My ma vertel vir my as die poskaarte aankom wil my pa weet hoekom is hulle so lelik en wat moet hy met hulle maak. Hoekom is daar ‘n teesakkie opgeplak, met ‘n briefie binne in, sy hande skud te veel en sy fingers te opgeswel, hy breek aanmekaar die teesakkie…ek verduidelik vir hom dat dit secret letters is…hoekom vra hy, wel ek sit saadjies van ‘n boom in of nuwe blommetjies in my tuin, of ‘n veer of ‘n klein mooi klippie binne in. Hoe kry die poskantoor dit deur hulle sisteem vra hy, ek weet nie, hy dink hardop dat ek die rede is dat die poskantoor se masjien stukkend is en dus die pos so lank neem om aan te kom in die hele wêreld. Hy wil ook weet hoekom is die poskaarte wat ek maak so gebuig, hy sukkel om hulle plat te kry, want anders pas die in geen lêer nie. Hulle lê dae lank onder ‘n klip op sy lessenaar maar hulle kom nie reguit nie. Die gesprek vebeter nie, want die ander dag het ek ou seëls opgeplak, dit maak alles deurmekaar, want dan weet hy nie in watter jaar moet hy die poskaart liaseer nie, vir die nuwe seël, of die ou seël…asook as ek my eie seëls maak weet hy ook nie onder watter land hy dit moet liaseer nie. Ek probeer baie hard verduidelik dat ek spesiale bamboo paper of papier met baie waste cotton in of wat ge-upcycle is gebruik, soms moet ek wag dat dit van die koninginby in Engeland aankom, dan skeur ek die papier, (het jy nie ‘n skêr nie of cutting knife nie, praat hy tussein), dis nie die punt nie, en dan kan ek op die papier plak, stik, naaldwerk doen, (het jy nie genoeg lap om op naaldwerk te doen nie, vra jou ma sy het baie klein stukkies lap sy kan vir jou leën), dan plak ek die teesakkies op en ek hou van die kleur wat die tee aan die papier gee. Ne! Das ist zu kompliseert, ihr seid alle verrück!.

Part of the ongoing connectivity with Loxton is the postcard project that was initiated in April. Very few if any young people have ever received post and the handmade postcards that we were making to send messages to family and friends fascinated them. The postcard project was initiated not only to connect via writing, but also to calculate the days that it takes to deliver a postcard, from which post office was it send and learn a geography as well as an understanding of a timeline. This project has been very exciting and many unintended outcomes have emerged. One was that the 8 young people who received postcards currently were concerned about keeping them (the postcards) safe, the postcards needed a safe space to be kept and none felt that their own home was safe enough.

Detail of postcards from the young learners send to the Boitumelo from Loxton.

Young learners collecting their postcards from the postal boxes in Loxton.

Hy voel ook sterk dat Bruma Lake se poskantoor stempel is bietjie te groot, Kensington se stempel is ok, hy kan net nie altyd die datum lees nie, Orange Grove stempel te vinning, die ink is gesmeer, Norwood is ok hulle weet van stempel, en Hillbrow stempel half-half, maar ek kan maar vir die meisie by Bedfordview Poskantoor sê dat sy baie netjies stempel en Greenside sinne is bietjie te liggedruk, jy moet hulle vra om harder te druk. 

Intussen vertel my ma vir my dat ek hom nie moet glo nie, hy is nogal in sy noppies as hy pos kry, al is dit nou nie regte pos volgens hom nie, want hy kan dit vir niemand by die seëlklub wys nie, want niemand sal vertsaan nie. Hulle het baie reëls en my poskaarte sal nie eers in die ope ope klas inpas nie...

repost blou truitjie 10 otober 2017

Die vorige Saterdagoggend was ek te gewond om ‘n woord te skryf oor die week se gebeure in Hillbrow en die laaste Saterdag het my ma soveel te se gehad oor al my onvermoe met die lewe in algeheel, dat ek te veel aan durf en soaan, dus kon ek net ‘n paar sinne uitwurg…

So die vorige vorige Saterdag is ek vroegoggend na Thembalami Deaf Centre en ouetehuis toe en nog ‘n paar ander tehuise te same om hulle stoorkamer reg te pak en al die donasies wat hulle gereeld kry uit te sorteer. My ma kon net nie ophou raas en blaas met my nie toe sy dit hoor. 'Kyk hoe lyk jou huis en dan gaan jy wragtig en pak iemand anderste se kaste reg, nie liewe hemel Erica jy moet jou kop laat lees!. En wat het jy nou weer van daaraf huis toe gesleep, en hoekom het jy nog brienaalde nodig, jy het moes oorgenoeg, ja maar (probeer ek dwars ‘n woord inkry) my breinaalde is otherwisely occupied…wel dit is omdat jy 10 komberse aan die brei het, hier staan ook nog ‘n boks met ‘n halwe kombers in die garage, my pa brom iets in die agtergrond van ‘n blou suitcase en Hospice, brei een klaar voor jy ‘n nuwe een begin, (ek probeer weer dwars ‘n sin inkry).' Mutti, jy verstaan nie, ek begin brei dan is die kombers klein en ek kan dit maklik rondneem in my breisak en orals brei, veral in daardie lang eentonige meetings waar dieselfde mans se stemme net aaneendreun…maar dan as die kombers te groot word, te swaar is en nie meer in die breisak pas nie moet ek dit by die huis klaar brei dan moet ek ‘n nuwe kombers begin om weer saam te neem vir al die eendraderige meetings. As snipperig nie brei se sy goed wat die hele nasie opwerk, soos tannie Lettie op Ingrid se stoep in Loxton tereggesé het: ‘jy is ‘n weerstandige vrou’. As ek brei kalmeer dit my en ek onstel nie die mans nie, dus moet ek brei. 'Jy moet niks nie, weet jy ooit waar is al jou goed, nee nie eintlik nie, het in die week ‘n kombers gevind wat ek 5 jaar terug begin het, dit is die lugbesoedeling kombers. Die watse kombers vra my pa…ek hoor eintlik hoe my ma haar kop skud…'

In elke geval ek het net 46 pare breinaalde terug gebring van Thembalami Centre en moet weer terug gaan om die res van die goed uit te sorteer. (jy gaan weer soontoe vra sy verstom) Ja, daar is drie groot boxse vol breipenne…'brei niemand meer nie, dit is so ‘n goeie hand oog koordinasie oefening sé sy. Elke kind in al die skole behoort te brei, maar dis nou weer soos die skole vandag is geen meer breiklasse vir almal nie'. Voor tannie Naledi ook nog vanoggend deurloop waag snipperig hier om te vra of sy dalk aan ‘n lekker projek kan dink waarmee ek kan begin want dit sal eintlik wonderlik wees om nogal iets amazings te doen met ouetehuise en jong mense. 'Moet nou net nie vir my vra om nog vir jou ook te brei nie ek het genoeg breiwerk en wol en in elke geval kan nie alles opbrei voor ek doodgaan nie'…(eintlik is dit my pa se byline oor alles in die lewe dus is ek nogal sparkeloos toe sy dit uithaal en se) en in hierdie dorp is niemand lus om aan ‘n projek te werk nie! So vir ‘n paar minute is die wind so ‘n bietjie deur my hare gewaai. Maar my comeback time is nogal sterk…'ok! ek gaan aan iets dink…ja s sy dink maar aan iets jy sal seker weer ‘n mal plan uitdink, maar pak jou kaste eers reg…

Hierdie Saterdag was die hele gesprek ‘n herhaling van laas week se gesprek behalwe dat ek nie Thembalami toe gegaan het nie en dis ‘n amper echo weergawe van laas Saterdag se geraas…maar die outcome is nog dieselfde, ek brei vir niks en niemand nie en moet ook nie vir iemand in die dorp vra om te help brei nie, (maar die week praat sy nie oor voor sy doodgaan nie). My pa vra vir my ma om vir my te vra hoekom ek nie liewerste so ‘n ganstrui brei nie. Soos die een wat hy ‘n foto van geneem het in 1982 en hy giggle plesierig…Ek was op Art College in Woodstock, Ruth Prowse, en het vir my ‘n trui gebrei met ganse op, nogal nie bad om ‘n patron te brei en so aan nie, was bietjie lank, maar volgens my pa was die ganse se nekke so lank soos ek was en dat terwyl ek aan die trui gebrei het met recycled wol wat ek van 3 ander truie uitgetrek het, het hy my gewaarsku oor die ganse se nekke…dit is een van sy stories wat hy baie graag oor en oor vertel, en dan die foto gaan soek, dit neem so drie dae en dan met groot getrompetter en lawaai aan almal in sy e-mail lys stuur en ook natuurlik vir snipperig hier. En dan het die hele familie iets te sé. Maar ek moet hom darem die eer toeken, hy was die enigste een in die familie wat met my gewaag het om in die publiek te verskyn, want saam met die ganstrui het ek ook hoedens gedra, snaakse rokbroeke, secondhand shop finds (waistcoats, pers onderrokke en so aan) en my eie toerustings met mooi kleure, baie beads, vere, shells en het allerghande goeters gemaak om in my hare te draai. My ma het met totale finaliteit geweier om saam met my in die straat te loop, ek gee my nie uit vir ‘n toffie in die public nie…so ek wil nie gesien word met jou nie en ek dink my susters was te klein en moes hulle om haar ordentlike rok skaar. Dus terug by die ganstrui, na my mening was dit nogal ‘n baie ordinere en doodgewone trui, nou nie eintlik iets om oor huis toe te skryf nie, wit ganse en ‘n blou agtergrond, baie simpel. Maar die ewigdurende lang gansnekke trui gee nogsteeds vir my pa ure se plesier jare later.

repost from 24 september 2017

Vroegoggend word ek wakker van die song-praising and prayers op die koppie. Ek le en luister na al die stemme vol hoop, eie verwyte en genade en dink daaraan dat ons as mense geloof so nodig het om aan vas te klou. Die hande geklappery, hande in die lug, die kwaad woorde, die geskree, en wonder of dit alles help. Vuiste in die lug om te protesteer maak my ma altyd kwaad, jy lig nie jou vuis vir God nie. Soms as ek ‘n kind hoor huil tussenin die gebede skrik ek ‘n bietjie maar dit is my own prejudice, die kinders kom altyd weer saam af op die rue van hulle maens vas aan die slaap. In die oggende is dit altyd net mans daar bo wat bid, dis praise singers wat om die Scottish Horse Memorial van 1902 hardloop, maar natuurlik was die koppie lank reeds al ‘n heilige plek om te bid en geloof uit te oefen, voor iemand ‘n kruis opgesit het met allerhande sement, graniet, heinings en brons plate met name van dooie soldate en perde op, die is reeds lankal oorverbruik vir iemand wat honger was.

 In ons huishouding was geloof deel van groot word. Gedurende die week het my ma vir ons uit ‘n kinderbybel stories gelees, ja dit was stories, want daar was baie mooi prentjies, ek onthou nog Noag se Ark beste prentjie ooit, alhoewel ek dink later was die wellustige Salome beter met die afgekapte kop op die mooiste blinkste skinkbord, en natuurlik was liewe jesus so wit met blou oe en blonde hare, nog altyd die miracle van die laaste 2 eeue. My ma het dit veral graag aan my boetie uitgewys, want skoon wees was nou net nie sy priority nie veral ore was. Hy weer wou net hoor van die amoniete and filomiete wat alewig mekaar aan die uitmoor was op die wreedste moontlike manier. 

As my pa by die huis was het hy vir ons van die Evolution gelees uit ‘n groot dik Duitse boek nog gedruk in die ou skrif met mooi leer gedrukte buiteblaaie, dus ook swaar en die blasye ‘n blink rand met geen prentjies in nie. M.a.w. voor ons skool toe gegaan het was ons deeglik bewus van die feit dat die 7 donker dae in Egipte nie ‘n wonderwerk was nie maar Vesuvius (Santorini, HET BIETJIE VERGEET!!!). Natuurlik was dit nou net nie die beste storie om in die klaskamer te deel nie, elke keer moes snipperig hier natuurlik se, nee Juffrou Hofmeyer (my SubA Juffrou) dit was nie so nie, dit was Vesuvius (eintlik Santorini). Sy was reeds bietjie grys, krulle hare en‘n oujongnooi soos mens destyds sou se, maar aan die einde van die jaar met my in die klas was haar krulle hare definitief grys. Dus was ek voor daar nog ‘n rooi en of swart gevaar was aan die verkeerde kant van die verhaal, volgens my klasmaatjies was ek aan die kant van die Egiptenare, en hulle het joodse babaseuntjies vermoor Sies! Natuurlik was ek aan die kant van die Egiptenare: wat van die pyramides (PYRAMIDES) met daardie mooi prentjies teen die mure, mummies en stories! Dat ek daarby nog ‘n snaakse van gehad het met ‘n umlaut. Maar ‘n ander ding natuurlik (en daar IS baie ander dinge) was dat vir my Afrikaans ‘n storie taal was en Duits die ‘richtige’ Geshichte Sprache. Die verskil tussen storie en waarheid.

Terwyl ek le en luister na die geweenklaag onthou ek dat ek gedroom het dat my ma ‘n reusagtige koek gebak het, dit was in lae van chocolat, vanilla en pienk, ‘n reenboog koek, ook ‘n favourite verjaarsdagkoek in ons huis, en die koek is met caramel en appelkooskonfyt (nie diesoort uit ‘n blik nie, maar huisgemaakte appelkooskonfyt) aan mekaar gestapel en bo oor is lekker wit icing sugar met bietjie suurlemoensap gemeng wat in sulke mooi punte staan (met ‘n vurk patroontjies gemaak met snipperig se eie hand) en 100’s and Thousands sprinkles en chocalat sprinkles, die mooiste koek. Sy het dit gebak vir die twee klein skooltjies op die dorp, ‘n wit skooltjie en ‘n kleurling skooltjie omdat die laerskoolkinders almal hulle eksamen so mooi deur gekom en almal hulle storieboeke gelees het en teruggegee het vir die biblioteek, baie belangrik want mens het altyd elke 2 weke biblioteek boeke terugegee en definitief voor die stempel se datum, om nie 5 sent boete te betaal nie. Ek was natuurlik daar om dit alles mee temaak (aangesien daar alweer ‘n koek in die storie is en wie anders kon nou sulke mooi patroontjies maak met ‘n vurk). Die kleurling kinders het op bankies gesit aan die een kant van so ‘n groen kombuis kas teen ‘n beige muur met ‘n groot luik wat afgeslaan was sodat hulle die wit kinders kon sien wat aan die ander kant gesit het aan ‘n kombuistafel met ‘n pienk strepe en blou blommetjie plastiek tafeldoek oor. Dit ruik alles so koshuiserig of wat ek dink ‘n koshuis ruik na aangesien beige altyd so ruik. My ma gee die reuse koek wat met 4 hande gedra moes word aan ‘n juffrou/matrone/iemand in charge en verduidelik dat almal ‘n stuk koek moet kry. Dit gebeur toe nie, nagmerrie! En my ma is vreeslik kwaad, net die wit kinders het koek gekry. Intussen is ek besig om vir ‘n man (bedelaar?) wat my gesoebat het om koffie te maak in ‘n plastiek sak, moenie vra nie! En my pa kom hoogsbedonnerd by my aan en se klim ons moet ry. Eers in die kar hoor ek die koek saga en dat ons twee ‘n koek moet gaan koop, waar vra ek (snipperig) hier is net ‘n Spar met sulke nagemaakte roomgoed wat aanmekaar geslaan is met ‘n bietjie koek tussenin…dis toe ek wakker word van die gesingery op die koppie…

My ma bel en se: dis Saterdagoggend en ons het nog niks van jou gehoor nie, le jy nog in die bed? Ek skrik eers want as sy so vroeg bel is iemand dood, gelukkig nie maar my hart gooi so ‘n paar vinnige draaie en ek rits name af van potentiele slagoffers in my kop. Ek vertel vir haar van my droom, sy is sommer gou verergd: ek sal my so vervies het vir daardie vrou, so tipies om net eers vir jou eie te sorg en aan niemand anders te dink nie, hoe moet daardie kinders voel, nee liewe land ek sal haar sommer ‘n klap gee, ek se dit was net ‘n droom Mutti, maar sy is goed op stoom soos die trein wat op en af elke dag verby ons huis in Mabel Straat getjoek-tjoek het na die quary toe, sy gaan voort en sê: 'nee! dit het reeds te veel in my lewe gebeur dat ander mense so sonder gewete is, selfs toe ek op skool was kan ek onthou dat sulke dinge met die kleurling kinders gebeur het wat langs ons gewoon het en dan het jou Ouma Toek so arm soos ons was net daar in die straat afgeloop en vir almal wat wou luister die storie vertel, selfs vir die juffrou/matron/iemand wat sy van haar dink, maar niemand sou met so iets weggekom het nie as sy nog geleef het!' Sy sou gese het: Mens maken niet so! In elke geval jou pa sou nie Spar toe gery het om ‘n roomkoek te gaan koop nie, ek hoor hom iets se in die agtergrond, sy gaan voort, hy sou geweier het. 'Da hast du recht!' hoor ek hom se, want hy koop nie koek in ‘n winkel nie, ons sou ‘n nuwe koek moes bak - jy het seker gedroom. 

Ek wou nog gevra het oor vliee en vadoeke maar besluit toe om dit te los vir ‘n ander Saterdag.